Jozef, een man van 33 jaar is een aantal jaren geleden per ongeluk vader geworden. Ondanks zijn ongewenste vaderschap, zegt hij nieuwsgierig te zijn naar zijn kind. Hij betreurt dat het kinderwens niet altijd een gezamenlijke beslissing is. Anderzijds vindt hij het maar al te normaal dat het aan de vrouw is om al dan niet haar zwangerschap te onderbreken. ‘Al voel ik me gebruikt en kan me niet ontdoen van de gedachte dat ik tegen mij wil in een kind heb, hoop ik dat mijn kind mij ooit opzoekt’, zegt hij voorzichtig.

Baharak Bashar | Gent 2010
Jozef heeft nooit behoefte gehad om een vaste relatie op te bouwen en een gezin te stichten. Drie jaar geleden leerde hij een vrouw kennen. ‘Ik voelde me vooral seksueel aangetrokken. Er was geen sprake van verliefdheid. Ze was tien jaar ouder dan mij, kwam uit een gebroken relatie en had één kind uit haar vorige relatie’. Jozef kreeg echter snel de indruk dat ze meer van hem verwachtte dan een vrijblijvende romance. ‘Ik begon schrik te krijgen omdat ze me zo snel mogelijk probeerde binnen te halen als een ‘huisvader’. Ik heb niet lang getwijfeld. Na twee weken vertelde ik haar dat ik echt niet van plan was om een vaste relatie met haar aan te gaan’.

Een paar maanden na de breuk wordt Jozef door zijn ex gebeld. Ze wilde hem dringend spreken. ‘Op dat moment besefte ik plots dat er iets ergs aan de hand was. Wanneer ik bij haar aankwam, vertelde ze me dat ze bijna drie maanden in verwachting was. Ik schrok me voor dood. Voor zover ik me herinner, had ze beweerd dat ze anticonceptie gebruikte. Bovendien had ik zelf het zekere voor het onzekere genomen en een condoom gebruikt. Na een gesprek hebben we samen besloten om naar een huisarts te gaan. Het was nog niet te laat om te kiezen, maar veel tijd hadden we niet. Toch pas besefte ik dat ik maar kon hopen dat ze met mijn keuze rekening zou houden. Na ons bezoek aan de huisarts heeft ze me verschillende keren gecontacteerd. Ze wist niet wat te doen. De ene keer zei ze dat ze haar zwangerschap wou afbreken, de andere keer wilde ze haar zwangerschap uitdragen. Ik was helemaal in de war. Wat ik zeker wist was dat ik geen relatie met haar wou. Toch had ik de indruk dat ze me op die manier onder druk wou zetten en me aan zich binden. Ik voelde me echt gebruikt’.

Na een week van onzekerheid verneemt Jozef dat zijn ex naar het ziekenhuis is geweest voor een onderzoek. ‘Na het onderzoek heeft ze me gebeld en verteld dat ze heeft beslist om haar zwangerschap uit te dragen. Op dat moment heb ik gekozen om alle contact met haar te verbreken’. Jozef heeft dit ongeveer twee jaar volgehouden. Zijn nieuwsgierigheid naar zijn kind liet hem echter niet los. ‘Op een dag heb ik alle moed verzameld en haar opgebeld. Ze reageerde eerst positief, maar daarna liet ze me weten dat ik het kind enkel kon zien als ik onderhoudsgeld zou betalen. Ik voelde mezelf opnieuw gechanteerd en deed afstand van mijn verzoek. Daarna heb ik verschillende brieven van haar advocaat gekregen. Ze dreigden met een DNA-test en beslag op mijn loon als ik niet vrijwillig zou overgaan tot het betalen van het onderhoudsgeld. ‘Toch had ik niet de indruk dat ik veel te kiezen had over de bepalingen van het bezoekrecht’.

Na een tijdje kwam een eind aan de dreigbrieven. De zaak kwam nooit voor op de rechtbank. Toch is het leven van Jozef veranderd. Hij weet dat hij ergens een ongewenst kind heeft rondlopen. ‘Ergens onderhuids hoop ik dat mijn kind ooit op zoek gaat naar mij. Het zou een moeilijke confrontatie zijn, maar ik zou niet liegen. Ik hoop dat mijn kind begrip kan opbrengen voor mijn getuigenis’. Jozef vermoedt dat zijn ex een kinderwens had toen ze hem ontmoette. Het zou ook kunnen dat ze verlangde naar een vaste relatie en hem op die manier wou binden aan het gezin. Of ze had schrik voor een abortus, want ze had al één keer geaborteerd. Hij weet niet waarom ze niet voor een abortus koos. Toch beseft hij heel goed dat hij geen recht had om haar te dwingen om haar zwangerschap af te breken. Al is hij van mening dat abortus geen moord is, vindt hij het misdadig als een man een vrouw een abortus zou afdwingen. ‘Als man kan je bij een ongeluk enkel hopen dat de vrouw met je keuze rekening houdt, meer niet. Ik zou niet weten hoe de wet mannen zoals mij kan beschermen. Misschien zou het helpen dat zowel de vrouw als de man bij de eerste consultatie worden uitgenodigd in een abortuscentrum of een ziekenhuis. Een grondig gesprek met een psycholoog zou de vrouw kunnen helpen om een doordachte beslissing te nemen ’.

Onverwachte zwangerschap veroorzaakt bij de meeste mannen, net zoals bij sommige vrouwen, een gevoel van angst, paniek en onzekerheid. Er zijn weinig statistieken over hoeveel mannen binnen en buiten een relatie ongewenst vader worden. Indien de man bij een ongewenst vaderschap afstand doet van het kind na geboorte, kan de vrouw een DNA-test eisen. Bij het bewijzen van het vaderschap via een DNA-test kan de biologische vader gerechtelijk verplicht worden om onderhoudgeld te betalen. Niettegenstaande is het toch de vrouw die bij een ongewenste zwangerschap de exclusieve keuze heeft om haar zwangerschap al dan niet uit te dragen. Een wettelijke bepaling die waarschijnlijk niet anders kan gemaakt worden, maar dit neemt niet weg dat bepaalde ‘ongewenste vaders’ in de kou blijven staan. Overleg en verantwoordelijkheidszin lijken in dit geval de enige uitweg te zijn.

*****

Foto: HartenZiel